174 روز

نمیدونم چی شد یاد آلزایمر افتادم، فکر کنم بهتره دوباره بعضی روزامو بنویسم.شاید یه روزی خواستم به یاد بیارم.امیدوارم بتونم بدون سانسور و خجالت کشیدن از قضاوت خودم تو آینده بنویسم.برای شروع، من دنبال دوست میگردم. دوستای قبلیم انقدر ازم فاصله گرفتن که اگه امشب بمیرم نهایت یک ماه دیگه با خبر میشن. یه دوست جدید دارم، هم اتاقیم الهه، دوسش دارم ولی هنوز خیلی باهاش راحت نیستم، نمیتونم هرچیزی ازش بخوام، باهاش رودرواسی دارم، از خواسته هام میگذرم. زمان نیاز داره ولی نداریم، ترم آخره، و اگه بشه نهایت تا آخر تابستون هم اتاقی میمونیم و بازم فاصله شهرها.به یکی دو شب هست پیام میدم، سعی کردم حالشو خوب کنم، یه چیزایی نوشته بود که دقیقا حرفای من بود وقتی میخوام نیست و نابود بشم، ولی داشتم فکر میکردم احتمالا کار خوبی نکردم، این موقتی بودن ها برای هیچکس خوب نیست، برای من که اصلا خوب نیست. یه لحظه هایی آدم فکر میکنه وای چه کار خوبی کردم و چقدر در حق طرف محبت کردم ولی شاید هم اینطور نباشه.دارم به آدمایی که خودخواسته بهم نزدیک شدن و بهشون عادت کردم و بعد تصمیم گرفتن برن فکر میکنم. یه جريان عادی از زندگیه ولی مانع این نمیشه که با خودت فکر نکنی که چی شد که نموندن؟  174 روز...

دیروز با الهه رفتیم باغ کتاب، اولین بار بود میرفتم، چون ماشین نداشتیم خیلی پیاده روی کردیم ولی هر دومون راضی بودیم از این دو روز گذشته، روز قبلش هم رفتیم سینما مرد بازنده رو دیدیم.جمعه هم اتاقی جدیدمون هم میاد، امیدوارم با اونم بتونیم راحت دوست بشیم.ساعت پنج صبحه و هنوز نخوابیدیم، کم کم دارم از شبا به خاطر مرور گذشته متنفر میشم.یعنی امیرعلی داره چیکار میکنه الان؟ نمیدونم رفت سربازی یا نهفقط چون خوابم نمیبره اومدم بنویسم، ساعت ده بلیط قطار دارم، از یه قسمتی از ایستگاه قطار تهران خیلی بدم میاد، اونجایی که یه دفعه بغلم کرد. 174 روز...

دارم دنبال کار میگردم، پیدا کردن کار برام سخت نیست ولی تصمیم گیری برای انتخاب مناسب ترین شغل برای شرایط فعلیم نیاز به کمی صداقت با خود داره که مطمئن نیستم داشته باشمش.

آخه از فکر کردن به بعضی چیزها مثل شکست خوردن و تجربه های ناموفق دیگه فراریم.

واقع گراییم فقط میتونه بهم هشدار از وضعیت آخر بده. 

174 روز...